Ποιο ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι

Ο Κώστας ήταν ο καλύτερός μου φίλος, μαζί πηγαίναμε στο σχολείο, μαζί γυρνούσαμε, μαζί παίζαμε, μαζί λερωνόμασταν και όλως περιέργως ποτέ δεν μαλώναμε!!! Από τα νήπια μαζί, μέναμε και δίπλα - δίπλα, όλες τις σκανταλιές μαζί τις κάναμε, σκαρφαλώναμε, τσαλαβουτούσαμε, παίζαμε μπάλα, κρυφτο-κυνηγητό, πεταλίδες, πηγαίναμε στο γιατρό για να μας ‘‘ράψει’’, λέγαμε για φαντάσματα...

Όλες μου οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία έχουν και τον Κώστα μέσα και μαζί μ’αυτόν, τον Γρηγόρη, τον Δημήτρη, τον Γιώργο...όλη την παρέα. Με τα κορίτσια δεν πολυ-έπαιζα γιατί, για να λέμε και την αλήθεια, έβρισκα τα παιχνίδια τους βαρετά. Ενώ με τα παιδιά αλωνίζαμε όλο το χωριό, παίζαμε μπάλα, μπάσκετ, ξύλο, όλα μέσα στο παιχνίδι ήταν. Ποτέ δεν βαριόμουν.

Γυρνούσαμε απ’το σχολείο, κάναμε τσάκα τσάκα τα μαθήματά μας και μαζευόμασταν μέχρι αργά το βράδυ, μέχρι που κάποια μαμά έκανε την αρχή να φωνάξει για να μαζευτούμε, μετά, λες και αυτό ήταν το σύνθημα, έβγαιναν και οι υπόλοιπες. Κι έμπαινα με βαριά καρδιά στο σπίτι, το μυαλό μου ακόμη στα παιχνίδια που είχαμε παίξει και σ’αυτά που είχαμε αφήσει στη μέση για να τα συνεχίσουμε την επομένη. Λάσπες και χώματα, τα γόνατα μου ματωμένα τα χέρια μου το ίδιο κι η μαμά μου το ίδιο τροπάριο κάθε φορά: «βρε πουλάκι μου, χάλια έγινες πάλι, πως τα καταφέρνεις κάθε φορά;».

Νομίζω πως όλες οι μαμάδες το ίδιο έλεγαν, και του Κώστα και του Γρηγόρη και του Δημήτρη...μετά από πολύ σκέψη είχαμε καταλήξει ότι κάθε φορά που γεννιόταν ένα παιδί κι έφτανε η ώρα να φύγει με τη μαμά του από το μαιευτήριο, ο γιατρός έδινε στην εκάστοτε μαμά μια κασέτα κι έτσι είχαν όλες την ίδια και την παίζανε ανάλογα με την περίσταση. Άλλη πλευρά για τις σκανταλιές, άλλη για τους κακούς βαθμούς, άλλη για το φαγητό κ.ο.κ. Κι αυτή η κασέτα δεν ήταν μόνο για τα παιδικά μας χρόνια αλλά, όπως κατέληξα τελευταία, για όλη μας τη ζωή.

Εμάς λίγο μας ένοιαζε η εν λόγω κασέτα, εμείς είχαμε το μυαλό μας στο πως να βρεθούμε και να καταστρώσουμε τα σχέδιά μας, να κάνουμε την παρέα της άλλης γειτονιάς να χάσει από τη δική μας, να κερδίσουμε στο ποδόσφαιρο, να παίξουμε όσο πιο πολύ γίνεται. Τα καλοκαίρια ήταν ο παράδεισός μας, ούτε σχολείο, ούτε τίποτε που να χαλάει το παιχνίδι μας, παίζαμε όλα τα παιχνίδια που χρειαζόταν φως από νωρίς και μόλις βράδιαζε αρχίζαμε το κρυφτό. Και μέσα σ’αυτό τον παράδεισο ερχόταν κάθε τόσο μια μαμά για να μας φέρει φέτες με μέλι, φρούτα, κάτι τέλος πάντων γιατί ήμασταν νηστικοί όλη μέρα όπως έλεγε!

Μετά μας έστειλαν αγγλικά και μουσική (κι εκεί με τον Κώστα πήγα!) και είχαμε λιγότερο χρόνο για παιχνίδι, δεν σταματήσαμε να παίζουμε όμως και πάντα περιμέναμε με αγωνία το κλείσιμο των σχολείων για να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Η μαμά μου, όπως και η μαμά του Κώστα, όπως και η μαμά του Γρηγόρη γύρισαν και πάλι πλευρά στην κασέτα: «βρε αγάπη μου μεγάλωσες πια, πότε θα σταματήσεις να παίζεις; τα παιδία της ηλικίας σου έχουν αρχίσει να ωριμάζουν κι εσύ ακόμη τη μπάλα και το μπάσκετ σκέφτεσαι!»

Πέρα έβρεχε, εμένα μου άρεσε να παίζω κι αφού με έπαιζαν και οι άλλοι δεν είχα σκοπό να το σταματήσω γιατί τα άλλα παιδιά ωρίμαζαν, άλλωστε ο καθένας ωριμάζει στην ώρα του, τουλάχιστον έτσι μου είχε πει η μαμά, κι εμένα δεν ήταν ακόμη η ώρα μου. Και συνέχισα να παίζω και να απολαμβάνω το δικαίωμα μου αυτό, το πολυτιμότερο, να είμαι παιδί και να παίζω.

Ευτυχώς δηλαδή γιατί τώρα που μεγάλωσα, τώρα που υποτίθεται ότι ωρίμασα ξέρω ότι ένα πράγμα δεν θα άλλαζα από τα παιδικά μου χρόνια, το παιχνίδι! Δεν έχει σημασία ποιο απ’όλα, κανένα, όλα τ’αγαπούσα κι όλα τα απολάμβανα, μου αρκούσε να είμαι με τους φίλους μου και να παίζω, τίποτε άλλο δεν είχε σημασία εκείνες τις ώρες, πόσο μάλλον το ποιο θα ήταν το παιχνίδι. Κάθε παιχνίδι μας είχε την δική του ομορφιά, τη δική του αγωνία, τη δική του στρατηγική, τον δικό του καυγά, τη δική του συμφιλίωση...