Τρίτη 13 Μαρτίου 2007


Κάτι σαν τον καιρό σήμερα... συννεφιά....
Κάτι λείπει και δεν ξέρω τι...Τι ψάχνεις πάλι; Τι λείπει? Ενα κενό, εδώ στην καρδιά μου... Είναι άδειο κι όμως το νιώθω να πονάει, με ρουφάει μέσα του, με βάφει γκρι και το συχαίνομαι το γκρι...
Θέλω κάτι να με ξεσηκώσει από την αρχή, να βγώ απο τη λάσπη, να τρέξω στον ήλιο και να τον κοιτάξω κατάματα, όπως έκανα παιδί...

3 σχόλια:

Passionaria είπε...

Αχ καλή μου... σε καταλαβαίνω... το ίδιο. το ίδιο βάσανο με έκαιγαι περίπου μια εβδομάδα πριν.. Και σου λέω. είναι που έπρεπε να κοιτάξουμε βαθιά. Αυτό είναι. Αλλά πιστεύω πως η ψυχή σου μόνο όμορφα πράγματα έχει. Και αυτά θα σε οδηγήσουν πάλι στο φως. Θες δε θες νομίζω πως η μοίρα μας είναι να μείνουμε παιδιά! Και παίρνω το θάρρος να το πω αυτό από το λίγο που σε ξέρω. Αλλά είμαι σίγουρη. Και πάντα το παιδί που δε θα μεγαλώσει ποτέ θα μας σώζει. Γιατί κα΄ποιες φορές τα πράγματα είναι απλά. Και αήθικα. ΟΧΙ ανήθικα. Αήθικα. Όπως τα βλέπουν τα παιδιά. Όπως είναι η φύση καλή μου.
Πρέπει που και που να πονάμε όμως. Μας θυμίζει πως είναι το άλλο.
Γράψε πολύ!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!

F είπε...

γκρι
δεν αγαπάμε γκρι.
ευκαιρία αλλάξουμε γκρι.
καλημέρες

Unknown είπε...

Ευχαριστω πολύ πολύ :)
Οχι δεν μας αρέσει το γκρι αλλά ήρθε χθες και με πλάκωσε! Ευτυχως ο ήλιος ανέτηλε και σήμερα και με ζέστανε.
Μαρία μ'έχεις καταλάβει πολύ περισσότερο απ'ότι ίσως φαντάζεσαι, σ'ευχαριστώ. Αυτό το σκατόπαιδο που είναι μέσα μου το σκασε χθές και μ'άφησε με τη διάθεση ενός ενήλικα και δεν μου πάει καθόλου!!!

Τα λέμε σε λίγες ώρες :)