Παρά το κρύο...

Σπλιτς - σπλατς!

Και τώρα στα βαθιά, κολυμπάω, δεν ξέρω τι στυλ, νιώθω υπέροχα όμως μέσα στο νερό. Δεν έχω σκεφτεί τα σκυλόψαρα, ούτε έχω κοιτάξει για τη στεριά. Κολυμπάω κι ελπίζω πως μέχρι να αρχίσω να κουράζομαι θα την έχω βρει και θα την αγγίζω σχεδόν.
Πάντα είχα καλές αντοχές, ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα με προδώσουν σε αυτή τη φάση. Γιατί ειδικά τώρα πρέπει να φτάσω στη στεριά κι όχι σε οποιαδήποτε, αλλά σε αυτή που έχω ονειρευτεί, σε αυτή που έχω βάλει απέναντί μου με σκοπό να τη φτάσω, την ώρα που αποφάσησα να βουτήξω.
Νιώθω γεμάτη όμως, χαρούμενη, δυνατή. Τώρα νιώθω πως θα φτάσω. Οχι ότι έχω σταματήσει να φοβάμαι. Σίγουρα ο φόβος είναι υπαρκτός, μόνο που τώρα είναι σύντροφος, σύμμαχος. Με κρατάει στην επιφάνεια όπως η μάνα που κρατάει το παιδί της, βάζοντας το χέρι της στην κοιλιά του, μέσα στη θάλασσα μαθαίνοντάς το να κολυμπάει.
Φίλος μου ο φόβος λοιπόν σ'αυτή τη φάση κι η στεριά μου εκεί, απέναντι, δεν τη βλέπω με τα μάτια μου, την έχω δει στα όνειρά μου και ξέρω πως να τη φτάσω. Κολυμπάω και το νερό δεν είναι καν κρύο, είναι χλυαρό και φιλόξενο. Τώρα δεν έχω παρά να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου. Σπλιτς - σπλατς!