Μια πρόσκληση, μια τυχαία αφορμή.
Ενα ποτό και μουσική.
Ενα χαμόγελο και μια αγκαλιά.
Ενα σχεδόν τυχαίο άγγιγμα.
Ενα πρώτο φιλί.
Μια καλημέρα Σάββατο πρωί.
Ενα ξημέρωμα στο Σούνιο.
Η αρχή ενός ταξιδιού.
ΔΥΟ!
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008
Μνήμη, η επιλεκτική!
Πόσο εύκολο είναι καμιά φορά να θυμόμαστε ότι μας βολεύει. Πόσο εύκολα ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλο και ξεχνάμε τις δικές μας. Είναι πιο εύκολο όταν φταίει ο άλλος. Πονάει λιγότερο!
Όταν έχεις ζήσει για χρόνια με έναν άνθρωπο και τον διαγράφεις για κάποιο λάθος δείχνει πόσο όλα όσα έχεις ζήσει μαζί του ήταν ανούσια και άδεια. Και μετά εύλογα τίθεται το ερώτημα: Γιατί έμεινες τόσα χρόνια; Γιατί γύριζες σε εκείνον; Γιατί τον αποζητούσες τόσα χρόνια; Τι σου πρόσφερε; Από τη στιγμή που ένα λάθος ήταν αρκετό για να τον διαγράψεις από τη ζωή σου και να τον μισήσεις τελικά.
Απορίες καταδικασμένες να αιωρούνται. Η μνήμη λειτουργεί αμυντικά και μας προστατεύει από τα σκοτεινά σημεία και τα λάθη μας. Στα λάθη των άλλων έχουμε καλύτερο οπτικό πεδίο. Τα βλέπουμε, τα κρίνουμε, τα κατακρίνουμε. Τα δικά μας κρύβονται στη γωνιά, κοιμούνται και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τα ξυπνήσουμε, μπορεί και να πονέσουμε αν το κάνουμε.
Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως όταν οι άνθρωποι είναι μακριά να μη μας θυμίζουν τα λάθη μας και τις ενοχές μας. Κι έτσι πορευόμαστε εν ειρήνη φαινομενική. Και η ζωή συνεχίζεται κι εμείς προχωράμε με χαμόγελο μπροστά, ελπίζοντας η μνήμη μας να μην μας κάνει παιχνίδια και μας φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας.
Ο μεγάλος αδερφός που έχουμε στο κεφάλι μας είναι τρομακτικός, βλέπει τα πάντα, τα ακούει όλα και κυρίως τα θυμάται όλα! Και πώς να τον χειριστείς; Απλά βάζεις μια πετσέτα και κρύβεις την κάμερα. Όσα λιγότερα δει τόσο το καλύτερο. Κι όταν δεν υπάρχει πετσέτα, απλά αποφεύγεις την κάμερα, τα μάτια που σε κοιτάζουν και ρωτούν κι απορούν, τον καθρέφτη, εσένα.
Μνήμη η επιλεκτική λοιπόν, όχι από μόνη της γιατί αλλιώς είναι προγραμματισμένη, αλλά από εμάς τους ίδιους, κρύβουμε εικόνες και συναισθήματα και κρυβόμαστε από τον εαυτό μας και τους άλλους. Η επαφή πονάει!
Όταν έχεις ζήσει για χρόνια με έναν άνθρωπο και τον διαγράφεις για κάποιο λάθος δείχνει πόσο όλα όσα έχεις ζήσει μαζί του ήταν ανούσια και άδεια. Και μετά εύλογα τίθεται το ερώτημα: Γιατί έμεινες τόσα χρόνια; Γιατί γύριζες σε εκείνον; Γιατί τον αποζητούσες τόσα χρόνια; Τι σου πρόσφερε; Από τη στιγμή που ένα λάθος ήταν αρκετό για να τον διαγράψεις από τη ζωή σου και να τον μισήσεις τελικά.
Απορίες καταδικασμένες να αιωρούνται. Η μνήμη λειτουργεί αμυντικά και μας προστατεύει από τα σκοτεινά σημεία και τα λάθη μας. Στα λάθη των άλλων έχουμε καλύτερο οπτικό πεδίο. Τα βλέπουμε, τα κρίνουμε, τα κατακρίνουμε. Τα δικά μας κρύβονται στη γωνιά, κοιμούνται και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τα ξυπνήσουμε, μπορεί και να πονέσουμε αν το κάνουμε.
Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως όταν οι άνθρωποι είναι μακριά να μη μας θυμίζουν τα λάθη μας και τις ενοχές μας. Κι έτσι πορευόμαστε εν ειρήνη φαινομενική. Και η ζωή συνεχίζεται κι εμείς προχωράμε με χαμόγελο μπροστά, ελπίζοντας η μνήμη μας να μην μας κάνει παιχνίδια και μας φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας.
Ο μεγάλος αδερφός που έχουμε στο κεφάλι μας είναι τρομακτικός, βλέπει τα πάντα, τα ακούει όλα και κυρίως τα θυμάται όλα! Και πώς να τον χειριστείς; Απλά βάζεις μια πετσέτα και κρύβεις την κάμερα. Όσα λιγότερα δει τόσο το καλύτερο. Κι όταν δεν υπάρχει πετσέτα, απλά αποφεύγεις την κάμερα, τα μάτια που σε κοιτάζουν και ρωτούν κι απορούν, τον καθρέφτη, εσένα.
Μνήμη η επιλεκτική λοιπόν, όχι από μόνη της γιατί αλλιώς είναι προγραμματισμένη, αλλά από εμάς τους ίδιους, κρύβουμε εικόνες και συναισθήματα και κρυβόμαστε από τον εαυτό μας και τους άλλους. Η επαφή πονάει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)