Το αιώνιο θέμα....
Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Ευτυχισμένη η στιγμή που εσύ κι εγώ
καθόμαστε μες στο παλάτι,
δυο μορφές, δυο σώματα,
αλλά μια ψυχή, εσύ κι εγώ.
Τα χρώματα του τεμένους και τα κελαηδήματα των πουλιών
μας προσφέρουν την αθανασία.
Τη στιγμή που θα μπούμε στον κήπο, εσύ κι εγώ,
τ'αστέρια τ' ουρανού θα 'ρθουν από πάνω μας
για να μας φωτίσουν,
θα τους δείξουμε το ίδιο φεγγάρι, εσύ κι εγώ,
εσύ κι εγώ θα χαθούμε μαζί μέσα στην έκσταση,
χαρούμενοι κι αδιάφοροι για τις ανόητες φλυαρίες,
εσύ κι εγώ,
όλα τα πολύχρωμα φτερωτά του ουρανού θα μας ζηλεύουν,
εκέι όπου θα χαιρόμαστε μ'αυτό τιν τρόπο,
εσύ κι εγώ.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη στιγμή μας,
όπου, εσύ κι εγώ, καθισμένοι στην ίδια άκρη,
θα είμαστε μαζί ο εραστής και ο αγαπημένος,
εσύ κι εγώ.
Με αφορμή το βιβλίο που μου χάρησε ένας πολύ καλός φίλος.
Το ποίημα είναι του Τζαλαλουντίν Ρουμί, ενός τούρκου ποιητή και στοχαστή που γεννήθηκε κάπου στα 1200μχ.
8 σχόλια:
too good to be true?
Πάντως νιώθω πολύ τυχερή που το ζω αυτό... είμαι τόοοοοοοσο ηλίθια όμως ώρες ώρες που το ξεχνάω... (έχει να κάνει με το ανικανοποίητο που λέγαμε...)
μου το θύμισες τόσο όμορφα με αυτό εδώ το ποίημα... πρέπει να προσέχω λίγο. να μην τα τινάζω όλα στον αέρα... μερικές φορές το κάνω και μόνο επειδή βαριέμαι... δεν τη μπορώ την ηρεμία..
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Οχι μόνο επειδή βαριέσαι, αλλά και επειδή νιώθεις ότι σου λείπει το ξεσήκωμα του πρώτου καιρού!!! Αυτή η σπίθα που με τον καιρό μεταμορφώνεται...στο χέρι μας είναι να τη μεταμορφώσουμε σε φωτιά κι όχι σε στάχτη!
Στα λέω επειδή κάνω ακριβώς το ίδιο ;)
Πολλά φιλιά
Καλημέρες! Είναι μαγικός.
Να είσαι καλά...
''Ηρα. Φούσκωσε ο Νείλος και πλημμύρισε και τα σπαρμένα. Για χρόνια τώρα η υπόγεια πηγή θα διαβρώνει. Εσπασε αυτό το κείμενο τον κύβο των προηγουμένων.''
καλησπέρα, σήμερα που δεν κλέβω τον χρόνο του γραφείου, έρχομαι σε εσένα. Αυτό στο είχα γράψει για το τελευταίο σου κείμενο. Μέχρι να φτάσεις στα χρόνια μου θα γράφεις εκκωφαντικά.
Τί ωραίο που το έφτιαξες
ελισάβετ
Ηρα που είσαι; δεν μπορώ συχνά να σ’αναζητώ γιατί έχω μάτια πάνω μου που ψάχνουνε τις ύποπτες κινήσεις μου:
Περνούν εικόνες απ’τα μάτια του
ψάχνει και τότε αρχίζει ο άνισος αγώνας
και είναι πάντα νικημένος, γιατί δεν βρίσκει,
ποτέ ικανά δυνατές να πούνε την ιδέα του
και έρχεται η μία από δω
και έρχεται η άλλη από κει
και κείνη πώς του ξέφυγε,
ιδρώνει, τρέχει στο χαρτί,
δεν προλαβαίνει να τις βάλει όλες κάτω,
‘’δεν έχει λέξεις…..’’ και γράφει,
ρωτάει:
ποιό στο σώμα μου λυγίζει;
το γόνατο;
ποιό είναι μαύρο;
η καρδιά;
ποιό ιδρώνει;
το μέτωπο;
ποιό ανθεί και μυροβλίζει;
η καρδιά;
ποιό είναι άσπρο;
η ψυχή;
τί χρώμα έχουν οι εικόνες του;
καίει τα μάτια του στον ήλιο
να βλέπουν το λευκό,
η ζέστη σκάει τους πόρους του
κι ανθίζουν οι βολβοί
‘’δεν έχεις λέξεις……’’ γράφεις
Μια αγκαλιά ακριβή σου δίνω
ελισάβετ
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ????
Ήρα μου καλημέρα!!!
Δείξε και σε μένα πως μπορείς να μετατρέψεις την σπίθα του πρώτου καιρού που μεταμορφώνεται... σε φωτιά και όχι σε στάχτη...
Σε παρακαλώ...
Φιλιά
Σταυρούλα Π.
Καλημέρα :)
Καμιά φορά η τεχνολογία μας κάνει παιχνίδια, έστι κι ο υπολογιστής μου αποφάσησε ότι δεν του άρεσε άλλο αυτός ο σκληρός δίσκος και ήταν ώρα να κάνουμε μια αλλαγή. Αποτέλεσμα, το pc στο γιατρό κι εγώ εκτός δυκτίου! Συγχρόνος κάπου μέσα στον αγώνα της δουλειάς και της καθημερινότητας έχω χάσει τις λέξεις μου και ψάχνω να τις βρω. Μόλις επιστρέψουν... και είναι απειλή αυτό, θα ξαναγράψω :)
@ Ελισάβετ μου με μαγεύει η γραφή σου αλλά κυρίως με ταξιδεύει η μουσική που έχουν οι λέξεις σου...ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να συναντίσω κι εγω αυτές τις λέξεις, τις τόσο παιχνιδιάρικες και τόσου μελωδικές που διαβάζουμε στα κείμενα σου....
Ενιωσα τη ζέστη μιας αγκαλιας αυτές τις μέρες και μου έδωσε δύναμη, σ'ευχαριστώ γι'αυτό και ανταποδίδω με πολύ γλύκα...
@ Σταυρούλα μου το θέμα που θέτεις καλό θα είναι να το δούμε από κοντά, γιατί για κάποια θέματα το δαδύκτιο δεν είναι καλός πομπός ¨
Τα λέμε το βράδυ λοιπόν :)
Δημοσίευση σχολίου