Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007

ΤΙ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ ΠΑΛΙ ΣΗΜΕΡΑ ;

Πείνασα! Τι τρώνε πάλι σήμερα; Πόσες χιλιάδες φορές δεν έχω αναρωτηθεί το ίδιο! Και βαριέμαι σήμερα, άσε που δεν έχω πάει και για ψώνια...μάλλον θα παραγγείλω κάτι πλαστικό, άλλωστε μόνο πλαστικά τρώμε τελευταία, πλαστικά νέα, πλαστική τηλεόραση, πλαστικούς ανθρώπους, πλαστικές σχέσεις, πλαστικό έρωτα....Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που νιώθω ότι στ’αλήθεια γεύομαι έναν άνθρωπο... μια κατάσταση, που νιώθω ότι μοιράζομαι τη στιγμή, την αίσθηση, το άρωμα...

Η καθημερινότητα τείνει να μας αναισθητοποιεί και προσπαθώ να αντισταθώ. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, προσπαθώ πάντως. Σταματώ στο δρόμο για να κοιτάξω κάτι που μου αρέσει, χαμογελάω στα μωρά, μιλάω στα αδέσποτα κι εγώ αδέσποτη είμαι άλλωστε. Έχω οικογένεια και μαμά και μπαμπά κι αδερφό και νύφη και ανίψια (3!!!) απλά λείπω τόσα χρόνια που έχω ξεχάσει πως είναι να ζει κανείς μαζί τους. Κι εδώ έχω οικογένεια, τους φίλους μου και τα ζώα μου. Παραμένω παρόλα αυτά ένα γνήσιο αδέσποτο. Γιατί όπως και οι αδέσποτοι φίλοι μου δεν κάθομαι κάπου αν δεν περνάω καλά, δεν κάνω τίποτα με το ζόρι, λατρεύω να λιάζομαι κάτω από τον ήλιο και να τριγυρίζω ελεύθερη.

Ξημέρωσε ένας γκρι ουρανός σήμερα και με παρέσυραν τα σύννεφα μαζί τους, με τράβηξαν μαζί τους, όχι όμως σαν τα σύννεφα της Τσανακλίδου, άλλα γκρι σύννεφα, πληγωμένα, φοβισμένα...τέτοια που δεν θέλω στον ουρανό μου, τον δικό μου τον θέλω καταγάλανο με μπόλικο πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος, με μπόλικο ροζ και κόκκινο...Δε με βοηθάει κι αυτός ο καιρός σήμερα, δε μου δίνει μια ηλιαχτίδα να πιαστώ και ν’ανέβω, δε μου σκάει ένα χαμόγελο για να το κάνω γέλιο, να το γεμίσω χρώματα, να πετάξω μαζί του...

Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο. Θα πάω μια βόλτα στο Σούνιο, εκεί μπορεί να βρω τον ήλιο, έστω μια ματιά του να μου ρίξει κι εγώ θα είμαι και πάλι γελαστή, θα βρω και πάλι τη δύναμη να σηκωθώ και να πω "αντέχω ακόμα μάτια μου" που λέει κι ο Βασίλης, θα γεμίσω αισιοδοξία, αυτός βλέπει τόσα κάθε μέρα και ξαναβγαίνει, άρα μπορώ κι εγώ. Δεν τον βλέπω πουθενά όμως σήμερα, που πήγε και κρύφτηκε, τι τον τρόμαξε και δεν βγήκε; Θα συνεχίσω να ψάχνω! Δεν τα παρατάω έτσι εύκολα! Θα την βρω την ηλιαχτίδα μου και θα πάρω πίσω το χαμόγελό μου.

Τελικά δεν έφτασα Σούνιο, στο δρόμο βρήκα μια γούνινη μπάλα, δεν έχει όνομα για την ώρα, πάντως είναι σκύλος και είναι γελαστός! Δεν χρειάστηκε τελικά να πάω και πολύ μακριά για να βρω μια ηλιαχτίδα, έφτασα μόλις λίγο έξω από τη Γλυφάδα! Επιστρέφουμε στο σπίτι για ένα καλό φαγητό κι ένα ζεστό μπάνιο. Ο μικρός κοιμάται στο κάθισμα του συνοδηγού, φαίνεται ταλαιπωρημένος αλλά κατά τα άλλα δείχνει να είναι μια χαρά. Τα υπόλοιπα θα μας τα πει ο κτηνίατρος το πρωί. Σκέφτομαι να τον ονομάσω Λιάκο, από το ηλιάκος! Ναι, μου αρέσει και είναι και δισύλλαβο όπως πρέπει!

Το αποφάσισα, θα παραγγείλω απ’έξω, άλλωστε έχω πολύ δουλεία, πρέπει να μπανιαρίσω τον Λιάκο και να βάψω τον ουρανό μου!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: