Τηλεφωνικός θάλαμος!


6978351429, καλεί... λες να απαντήσει κανείς; Η περιέργια σκότωσε τη γάτα αλλά για καλή μου τύχη δεν είμαι γάτα και μπορώ να είμαι όσο περίεργη θέλω! Τώρα θα μου πεις που ακούστηκε να καλείς ένα νούνερο που απλά είδες μπροστά σου σ’έναν τηλεφωνικό θάλαμο! Είμαι περίεργη, πως να το κάνουμε. Αν είχε μια ένδειξη, «μασάζ ο Μάκης» για παράδειγμα, δεν θα έπερνα, αυτό όμως ήταν εκεί μόνο του, χωρίς καμία διευκρίνηση. Ποιος το έγραψε, γιατί, τι αναζητούσε, όλα αυτά τα ερωτήματα έκαναν την περιέργια μου να νικήσει γι’άλλη μια φορά.

Θα το σηκώσει κανείς άραγε; Τι θα σκεφτεί; Ισως να μην το έχει γράψει ο ίδιος εκεί αλλά κάποιος για να του κάνει πλάκα! Κι εγώ έχω μπει στον πειρασμό να γράψω τον αριθμό κάποιας σ’έναν τηλεφωνικό θάλαμο, έτσι για να της κάνω καζούρα, εντάξη και για να την εκδικηθώ λιγάκι. Τελικά επικράτησε η λογική και δεν το έκανα γιατί σκέφτηκα πως θα εκνευριζόταν να της τηλεφωνούσε ο κάθε άσχετος. Βέβαια είχα σκοπό να βάλω και διευκρίνηση, δεν θα το άφηνα έτσι σκέτο όπως αυτό που βρήκα... «πάρε με τώρα, Λίτσα» Νομίζω ότι θα είχε επυτυχία, δεν είναι λίγοι αυτοί που τηλεφωνούν σε τέτοια νούμερα! Δεν μπόρεσα! Βασικά το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν θα ήμουν μπροστά για να απολαμβάνω τη σκηνή!

Αλήθεια, γιατί κάποιος να γράφει το τηλέφωνό του σ’έναν τηλεφωνικό θάλαμο ή σε κάποια τουαλέτα; Που αποσκοπεί; Θα μπορούσε να βάλει μια αγγελία «με λένε Λόλα τα κάνω όλα» ή « Γιώργος τεράστιος, πάρε με και δεν θα χάσεις» και να’χει την επυτυχία στο τσεπάκι! Οι γραμμή θα ήταν μονίμως κατηλημένη. Μιλάμε για πολλές κλήσεις! Ποιος είναι ο λόγος μιας τέτοιας ενέργειας ; Γιατί μπαίνει κάποιος στη διαδικασία αυτή; Θα μπορούσε κάποιος χωρίς πολύ σκέψη να πει ότι έχει να κάνει με ανάγκη για περιστασιακό σεξ. Από την άλλη ο αντίλογος θα ήταν ότι ο εκάστωτε ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να παέι σ’ένα μπαρ και να βλέπει και τους υποψήφιους, γιατί να γράψει το τηλεφωνό του εκεί;

Οσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο καταλύγω ότι έχει να κάνει με ανάγκη για επικοινωνία. Με την ανάγκη να χτυπήσει το ρημάδι το τηλέφωνο και ν’ακουστεί μια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής και να μιλήσουμε σ’έναν άνθρωπο άγνωστο, δεν έχει σημασία, να μιλήσουμε μόνο, να νιώσουμε λιγότερο μόνοι, να νιώσουμε ότι υπαρχουμε.
Η φωνή μοιάζει να είναι η μόνη απόδειξη της υπαρξής μας, μιλάμε άρα υπάρχουμε. Κι ένα νούμερο γραμμένο σ’ενα τηλεφωνικό θάλαμο γίνεται το παράθυρο για να βρεθεί η δεύτερη φωνή, αυτή που θα επιβεβαιώση την ύπαρξη της δική μας, αυτή που θα προκάλεσει την αντίδραση : «Καλησπέρα, με λένε Ηρα, είδα το νούμερό σας γραμμένο σ’ένα θάλαμο και σκέφτηκα να σας πάρω», « Καλησπέρα είμαι η Μαρία, χαίρομαι που το κάνατε». Έτσι η μία φωνή επιβεβαιώνει την ύπαρξη της άλλης, έτσι δύο άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν.

Από την άλλη με πληγώνει ότι υπάρχει τόση μοναξιά, τόση ανάγκη για ν’ακούσει κάποιος μια φωνή που να γράφει το τηλέφωνό του όπου να’ ναι. Με πονάει που υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι, που δεν έχουν κανέναν για να τους θυμίσει ότι υπάρχουν και κυρίως που έχουν ανάγκη από κάποιον άλλο για να τους το επιβεβαιώσει. Πως γίνεται να μην ξέρεις ότι υπάρχεις; Είναι δυνατόν να περιμένεις από κάποιον άγνωστο, από μια φωνή να σου θυμίσει ότι δεν έχεις πεθάνει και ζεις; Με τρομάζει η ιδέα και μόνο, ίσως αυτός ο φόβος να με κάνει τόσο κοινωνική και τόσο ομιλητική που συχνά να μου ζητούν να σκάσω επιτέλους! Λες να μιλάω για ν’ακούω την φωνή μου και να νιώθω ότι υπάρχω; Ελπίζω πως όχι!!! Είναι τόσα πολλά αυτά που μου το θυμίζουν κάθε μέρα! Ο Κλικ για παράδειγμα, που έρχεται πρωί πρωί κάνοντάς μου χαρές για να τον βγάλω βόλτα! Αν δεν υπήρχα δεν θα ερχόταν και θα γλίτωνα και το περπάτημα πρωϊνιάτικα! Αρα υπάρχω! Ας μη μιλήσουμε για τον ήλιο που μπαίνει κάθε πρωί αδιάκριτα από το παράθυρο!

Μ’αυτά και μ’αυτά έχω αρχίσει σοβαρά να αναρωτιέμαι γιατί για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας χρειάζεται και κάποιος τρίτος, άνθρωπος ή ζώο! Τώρα θα μου πεις, είμαστε κοινωνικά όντα κι έχουμε ανάγκη από την ανθρώπινη επαφή, αλλά από την άλλη, δεν θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο σίγουροι για τον εαυτό μας, «σκέφτομαι άρα υπάρχω» δεν είχε πει ο Ντεκάρτ; Τι έχει αλλάξει για να μην ξέρουμε αν υπάρχουμε; Μηπώς έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε; Σίγουρα σκεφτόμαστε διαφορετικά, είμαστε πιο εγωϊστες αλλά πάντα σκεφτόμαστε κάτι, άρα υπάρχουμε! Ισως από την άλλη να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι τελευταία υπερισχύει το τι έχω κι οχι το τι είμαι κι όταν δεν έχω νιώθω ότι δεν είμαι! Ισως τελευταία γινόμαστε όλο και λιγότερο άνθρωποι με αποτέλεσμα να ξεχνάμε αν είμαστε και τι.

Δεν το σηκώνει κανεις, μήπως να το κλείσω; «Παρακαλω, ποιος είναι; Μ’ακούτε; Ποιος είναι;» Να που κάποιος απάντησε! Και τι του λέω τώρα;