Η πρώτη απόπειρα...στην πρώτη συνάντηση...
"Το όνομά μου ήταν… το δικό σας ; "
Το όνομά μου ήταν Μαρία, ένα ξανθό, κοκαλιάρικο παιδάκι με φακίδες και στραβά πόδια. Ήμουν δεν ήμουν 12. Όλη μου η ζωή γύρω απ’το σχολείο και τα παιχνίδια με τους φίλους στις αλάνες.
Μέχρι τη μέρα που φύγαμε για την πόλη! Όλα άλλαξαν τότε…και το σχολείο και οι δάσκαλοι και οι φίλοι. Με στείλανε εσωτερική στις καλόγριες. Έπρεπε να μάθω να είμαι καθωσπρέπει, έπρεπε να σταματήσω να κάνω παρέα με αγόρια, έπρεπε να ετοιμαστώ για να γίνω, όπως έλεγε η μητέρα μου, μια σωστή κυρία.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν φρικτή, ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει τόσο μόνη, τόσο μικρή. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν την τρίτη ώρα. Είχαμε μάθημα καλής συμπεριφοράς, έπρεπε να μάθουμε να μιλάμε και να φερόμαστε σωστά, έπρεπε να μάθουμε τον πληθυντικό ευγενείας τον οποίο έπρεπε να χρησιμοποιούμε με όλους, ακόμη και με τους συμμαθητές μας. Κι έτσι ξεκινήσαμε να συστηνόμαστε ο ένας στον άλλο… “το όνομά μου είναι Μαρία…το δικό σας;
2 σχόλια:
Ερώτηση: γιατί σε όλα τα κείμενα σου χρησιμοποιείς το όνομα Μαρία?
Πάντως αυτό που μου αρέσει σε αυτό το κείμενο είναι αυτή η πάλη μεταξύ του πρέπει και του θέλω (έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή...) της σύμβασης και της ελευθερίας, της έκφρασης της δημιουργίας...
Α! Καλημέρα!
Καλησπέρα,
απλά μου αρέσει το όνομα Μαρία, είναι το πιο συνηθισμένο, το πιο απλό αλλά και το πιο όμορφο όνομα :)
Σε ότι αφορά το κείμενο, ναι έχει να κάνει με το ασυμβίβαστο της μικρής, η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και δεν θέλει να τη χάσει, νομίζω ότι αν είχε συνέχεια το κείμενο θα έκανε το παν για να πάει σε δημόσιο σχολείο και θα γινόταν ελεύθερος άνθρωπος :) κάτι σαν κι εμένα δηλαδη! χαχαχαχα
Δημοσίευση σχολίου