ΦΟΝΟΣ?


Κάποιες στιγμές η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια μας, κάποιες στιγμές ξεπερνούμε τα όριά μας, κάτι συμβαίνει και παύουν να υπάρχουν όρια και είναι εκείνες οι στιγμές που το ζώο ξυπνάει μέσα μας, που γυρνάμε πίσω στην αρχή, σ’εκείνη την αέναη σχέση κυνηγού και θύματος, σ’εκείνη τη στιγμή που η γεύση του ζεστού αίματος στο στόμα μας ήταν η μεγαλύτερη των ηδονών…

Κάπως έτσι ένιωσε κι ο Γιώργος εκείνη τη στιγμή, η θέα του νεκρού σώματος της Μαρίας δεν τον τάραζε, δεν τον απωθούσε…το απολάμβανε! Πώς να ήταν η γεύση της? Άπλωσε το χέρι του και σκούπισε λίγο αίμα από το πρόσωπό της, έφερε το χέρι του στο στόμα του και το έγλυψε…μμμμ ιδιαίτερη γεύση, περίεργη αλλά καθόλου άσχημη, γλυκιά…

Δεν ξέρει πόση ώρα είχε περάσει από τη στιγμή που εκείνη έπαψε να παλεύει μέσα στα χέρια του, πόση ώρα του είχε πάρει για να την πλύνει, για να ισιώσει τα μαλλιά της, να της καθαρίσει το πρόσωπο, να τη μακιγιάρει, να τη ντύσει, να της φορέσει τις γόβες…Κάθισε πλάι της και της χαμογέλασε, είχε την τιμή να είναι η πρώτη, η μέγιστη ηδονή, η ασύγκριτη… ήδη σκεφτόταν τις επόμενες…η γεύση του αίματος ανέβασε την αδρεναλίνη του στα ύψη!!! Ήθελε κι άλλο…

Για την ώρα προτίμησε να την κοιτάζει, να απολαύσει τη στιγμή, να αποτυπώσει την εικόνα της στο μυαλό του για να μπορεί να την κάνει και πάλι δική του κάθε φορά που η ανάγκη τρύπωνε στο κεφάλι του. Ήξερε πια ότι ήταν κυνηγός, ήξερε ότι η ανάγκη του για αίμα θα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και ήξερε συγχρόνως ότι το κυνηγετικό του ένστικτο περιοριζόταν από τους κανόνες της κοινωνίας. Αυτής που έκανε τον άνθρωπο ξένο προς τη φύση του, ξένο προς τον κυνηγό.