Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Περνούν οι μέρες...


Περνούν οι μέρες, περνούν,
Η φωνή σου όλο και πιο μακρινή,
Η μορφή σου όλο και πιο απόμακρη,
Περνούν οι μέρες, περνούν,
Στο μυαλό μου γυρνούν οι λίγες κουβέντες,
Οι κουβέντες αυτές που μου φαινεται χτές να τις είχα ακούσει,
Κι ψυχή μου γυρνά να τις ψάξει ξανά.
Περνούν οι μέρες, περνούν,
Μακρία μου πετούν οι στιγμές της αφής σου,
Μακρία μου κι εσύ, χαμένη στη στροφή της ζωής σου.
Περνούν οι μέρες, περνούν,
Κι οι στιγμές μου μετρούν τις στιγμές που ελπίζουν,
Τις στιγμές τις μικρές, τις αγνές, τις άγνωστες ακόμα.
Περνούν οι μέρες, περνούν,
Κι εσύ στη δουλειά κυνηγάς τη ζωή σου,
Σε υπόγεια βαθιά ξαγρυπνάς τη φυγή σου.
Περνούν οι μέρες, περνούν,
Μέχρι να ενωθούν όνειρα που είναι γραμμένα
Είναι τα όνειρα που σε φέρνουν σε μένα...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μ' έκανες να κλάψω... μετά από πολύ καιρό...
Δεν έχω άλλα λόγια...

Φιλιά

Σταυρούλα Π.

Passionaria είπε...

Δεν ξέρω τι να γράψω... πραγματικα...
πολύ όμορφο. πολύ αληθινό. πολύ απλά υπέροχο!
Μία παρατήρηση: εντάξει, δεν παρνούν και ΤΟΣΟ γρήγορα οι μέρες... Η σοφία που πρέπει να έχεις αποκτήσει μαζί με την ηλικία σου θα έπρεπε να σε έχει κάνει πιο υπομονετική... (και τώρα βρίζεις ΟΣΟ θες χα χα χα!)
ΣΕ ΦΙΛΩ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ!