Βροχή σήμερα, περίεργη χειμωνιάτικη βροχή, ψυχρή.
Άδεια βροχή, γκρίζα, χωρίς χαρά αυγουστιάτικη.
Μια βροχή μοναξιά, μια βροχή δάκρυα, μια βροχή αίμα.
Βροχή της πτώσης, της αποσύνθεσης, της απουσίας.
Κι εγώ εδώ, μέσα στις στάλες της να χάνομαι και να χάνω.
Να χάνω εσένα, να χάνω εμένα, να χάνω την ουσία.
Που πήγαν οι μπόρες που κυνηγούσα παιδί;
Αυτές οι ζεστές αυγουστιάτικες μπόρες, οι γεμάτες ενέργεια.
Αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.
Τώρα, εδώ, «μεγάλωσες» μου λένε ακόμα κι οι βροχές.
Κι εγώ νιώθω ακόμη όπως τότε, δεν έχω αλλάξει.
Είμαι ακόμη παιδί, δεν αλλάζω, δεν θέλω!
Κι η βροχή να ουρλιάζει στα αφτιά μου «ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ»!
Δεν την ακούω, κλείνω τα παράθυρα, κλείνω τις πόρτες.
Σηκώνω και πάλι τα τείχη!
4 σχόλια:
@ όρθια τα τείχη !
όρθια !
έχω έναν φίλο, που όταν με βλέπει στα σκούρα, μου λέει :
ΚΟΛΩΝΟΥΝ Τ' ΑΛΑΝΙΑ ; !
όχι ! σιγά μην κολώνουν...
τα φιλιά
και τη φιλία μου :)
Καλημέρα :)
φυσικά και δεν κολώνουν!!!
Οσο για το σκούρα που λες...τίποτα πια δεν είναι σκούρο, έχει ξαναγεμίσει ο κόσμος χρώματα :)
Εύχομαι να γίνει έτσι και ο δικός σου κόσμος. Έχει πιο πολύ πλάκα :))
Φιλιά πολλά
τι κανεις ηρα μου ?
σε θυμαμαι απο προχθες στον δασκαλο !!!ωραιο μπλογκ εχεις !
περνα κι απο μενα οποτε θελεις!!!
χαρηκα που σε βρηκα !
Καλημέρα Κυβέλη :)
χαίρομαι που μπήκες και σ'ευχαριστώ. Θα περάσω άμμεσα να δω και το δικό σου μπλογκ.
Δημοσίευση σχολίου