Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Φόνος

Βροχή μαύρη, παγωμένη, ξένη,
Ανυπόφορη, βαριά μυρουδιά μούχλας,
Εκλεισαν οι πόρτες,
Σέρνονται τα όνειρα.
Δύσκολο ν’αγαπάς,
Εύκολο να απογοητεύσαι,
Συντριπτική η πτώση,
Ακαριαίος ο θάνατος.


Εσερνε τα βήματα της από δωμάτιο σε δωμάτιο, δεν μπορούσε να το χωνέψει! Δεν ήταν δυνατόν, αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπός της να έκανε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί, κάποια άλλη εξήγηση θα υπήρχε!
Τον είχε θαυμάσει από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους. Ενας άνθρωπος που συνδύαζε την καρδιά με το μυαλό, ένας άνθρωπος που πρώτα σκεφτόταν το γενικότερο καλό και μετά τον εαυτό του. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Κάποια στιγμή η σχέση τους έγινε πραγματικότητα, ένιωθε να πετάει σ’ενα ροζ κύμα ευτυχίας. Πόση ηρεμία κι αγάπη ένιωθε, πόση απόλαυση κι ευγνωμοσύνη. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι είχαν βρεθεί κι είχαν δέσει μ’εναν τρόπο σπάνιο, είχαν νιώσει ότι βρήκαν αυτό που έψαχναν. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Τα χρόνια περνούσαν με πολλά σκαμπανεβάσματα, είναι δύσκολο να συμβιώνουν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τα καταφερναν όμως κι έβγαιναν από κάθε εμπόδιο μιας και όσο πέρναγε ο καιρός τόσο περισσότερο ένιωθαν πων ήταν ο ένας για τον άλλο. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Μέχρι τη μέρα που ο άνθρωπός της τράβηξε το μαχαίρι και τη χαράκωσε, μέχρι τη μέρα που με μια του φράση διέγραψε τα τόσα χρόνια κοινής τους ζωής. Ενα ψέμα ήταν γι’αυτόν, μια μονόπλευρη σχέση, μια σχέση χωρίς κατανόηση. Αυτός τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Εσερνε τα βήματα της από δωμάτιο σε δωμάτιο, δεν μπορούσε να το χωνέψει! Δεν ήταν δυνατόν, αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπός της να έκανε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί, κάποια άλλη εξήγηση θα υπήρχε!
Τα λόγια του δεν την άφηναν σε ησυχία, ψέμα, έλλειψη κατανόησης, ψέμα...Δεν είχε ξανανιώσει τέτοια προδοσία, τέτοια απογοήτευση...μια αντίδραση...τον σκότωσε!

3 σχόλια:

quartier libre είπε...

μας έλειψες :)

Unknown είπε...

καλημερα :)
πολύ τρέξιμο τελευταία, δεν είχα χρόνο ούτε να σκεφτώ, πόσο μάλλον να γράψω. Ισως να το απέφευγα και λιγάκι :)
κι εσείς μου λείψατε

Ανώνυμος είπε...

Κάποια βραδιά που συζυτούσα με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι η αγάπη είναι σαν το... 24ωρο! Ξυπνάς το πρωί και νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις ό,τι σου φέρει η καινούργια μέρα. Κοιτάζεις έξω από την κουρτίνα και λες μια νέα μέρα με προκλήσεις, καινούργια δεδομένα και απρόσμενα συμβάντα σε καλημερίζει. Έτσι και στην αγάπη. Όταν τα μάτια σου συναντηθούν εκείνη τη μια, τη μοναδική στιγμή με τα μάτια του άλλου, ανατέλει ο ήλιος και σε καλοσωρίζει στο καινούργιο που "ξημερώνει". Το μεσημέρι οι δυνάμεις σου σ' εγκαταλείπουν σιγά - σιγά, όμως αισθάνεσαι μια γλυκιά χαλάρωση και έτοιμη να αφεθείς στην "σίγουρη" αγκαλιά του Μορφέα. Η... μέρα προχωρά κι οι εντάσεις συνεχίζονται. Μια κουβέντα μ' έναν φίλο, μια βόλτα, ένα σχόλιο, συμπληρώνουν το παζλ. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με την αγάπη; Όταν μάθεις τα... πρώτα βήματα, τις αντιδράσεις, τις συνήθειες, τα λόγια, τις μυρωδιές νιώθεις "σίγουρος" γι' αυτό που γίνεται. Γι' αυτό που έχεις. Το βράδυ αφού έχεις περάσει ό,τι είχε να σου δώσει η καινούργια μέρα, γέρνεις απαλά στον ώμο του και "καταθέτεις" όλα όσα πέρασες, όσα σκέφτηκες, όσα έζησες μέσα στην ημέρα σου και σαν... ανταμοιβή παίρνεις μια αγκαλιά. Έτσι δεν γίνεται και στην αγάπη όταν αυτή έχει περάσει τα δύσκολα; Όταν έχει ωριμάσει; Δυστυχώς όχι! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να είναι ο... ώμος που θα ακουμπήσεις. Δεν θέλουν να είναι απλά εκεί για να το ξέρεις. Δεν θέλουν να σου δώσουν ό,τι θα αποδείκνυε ότι είναι δικοί σου άνθρωποι. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι οι ίδιοι. Ή πολύ απλά είναι λίγοι!