Φούχουρ

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

4

Μ’ αγαπάει κανείς;

Που είναι όλοι αυτοί που με παίνευαν; Όλοι αυτοί που περηφανεύονταν για μένα; Που χάθηκαν;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Που είναι όλοι αυτοί που μιλούν για την ιστορία και τα χώματα μου σαν να τους ανήκουν;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Αυτοί που με τραγούδησαν που είναι; Κι αυτοί που έγραψαν για μένα; Που είναι αυτοί που ακόμα για το χώμα μου μιλούν;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Γέννησα επιστήμονες, καλλιτέχνες, ανθρώπους του μόχθου, της ζωής που πήγαν κι αυτοί;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Γέννησα αγωνιστές, ονειροπόλους, γέννησα ποιητές, γέννησα ανθρώπους καθημερινούς που έλεγαν θα πέθαιναν για μένα. Που πήγαν;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Που πήγαν όλοι αυτοί που ήθελαν να με σώσουν; Που χάθηκαν κι αυτοί που έφαγαν το ψωμί μου;

Μ’ αγαπάει κανείς;

Γεμάτο αίμα το χώμα μου, κι η ψυχή μου άδεια. Μόνο μοναξιά και εξαθλίωση γεμάτη η ζωή μου. Ντροπή και διασυρμός.

Μ’ αγαπάει κανείς; Εμένα; Για μένα;

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

3

Το φουστάνι μου είναι γεμάτο αίματα και λάσπες.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου. Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Τώρα έρχονται και με κοματιάζουν, ο καθένας κι από λίγο, κάποιος μου έσκισε ένα μανίκι, άλλος μου έκοψε μια τούφα από τα μαλλιά μου.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Σήμερα στέκομαι στο κέντρο της πλατείας και όποιος περνάει με φτύνει. Ντρέπομαι για μένα, ντρέπομαι για τα παιδιά μου. Ντρέπομαι.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Ήμουν όμορφη κάποτε, έλαμπαν τα μαλλιά μου στον ήλιο, έλαμπε το φόρεμα μου, ήμουν περήφανη για τα παιδιά μου.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Σήμερα στέκομαι στο κέντρο μιας πλατείας και περνάνε και με φτύνουν, πρώτοι από όλους τα παιδιά μου.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Το αίμα έχει καθαρίσει από τα χέρια μου, μόνο βρωμιά έχει μείνει, μόνο βούρκο στάζουν τα μάτια μου.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Η ανάσα μου βρωμάει από την πείνα, τα νύχια μου στάζουν λίγδα και σάλια. Τα σάλια όσων με έγλυφαν κι αυτών που τώρα με φτύνουν.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Τα πόδια μου βουτηγμένα στο βούρκο, τα γόνατα μου βουτηγμένα στο βούρκο, ο λαιμός, το κεφάλι μου, βουτηγμένα στο βούρκο.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Στο βούρκο, πνιγμένη στη βρώμα των πτωμάτων, στα σκουλίκια που τόσα χρόνια γλεντούν τρώγοντας τις σάρκες μου.

Τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει στα χέρια μου, τόσοι και τόσοι έχουν πεθάνει για μένα.

Στέκομαι όρθια ακόμα, με τα χέρια ανοιχτά και ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΠΕΡΙΜΕΝΩ αυτόν που θα είναι περήφανος για μένα, αυτόν που θα με αγαπάει για μένα, ΠΕΡΙΜΕΝΩ αυτόν που θα με προστατέψει. Αυτόν που θα έρθει να καθαρίσει το σώμα μου, αυτόν που θα διώξει τα σκουλήκια από πάνω μου. ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.