Μ’ αγαπάει κανείς;
Που είναι όλοι αυτοί που με παίνευαν; Όλοι αυτοί που
περηφανεύονταν για μένα; Που χάθηκαν;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Που είναι όλοι αυτοί που μιλούν για την ιστορία και τα
χώματα μου σαν να τους ανήκουν;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Αυτοί που με τραγούδησαν που είναι; Κι αυτοί που έγραψαν για
μένα; Που είναι αυτοί που ακόμα για το χώμα μου μιλούν;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Γέννησα επιστήμονες, καλλιτέχνες, ανθρώπους του μόχθου, της
ζωής που πήγαν κι αυτοί;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Γέννησα αγωνιστές, ονειροπόλους, γέννησα ποιητές, γέννησα
ανθρώπους καθημερινούς που έλεγαν θα πέθαιναν για μένα. Που πήγαν;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Που πήγαν όλοι αυτοί που ήθελαν να με σώσουν; Που χάθηκαν κι αυτοί που έφαγαν το ψωμί μου;
Μ’ αγαπάει κανείς;
Γεμάτο αίμα το χώμα μου, κι η ψυχή μου άδεια. Μόνο μοναξιά
και εξαθλίωση γεμάτη η ζωή μου. Ντροπή και διασυρμός.
Μ’ αγαπάει κανείς;
Εμένα; Για μένα;