Βροχή...

Βροχή σήμερα, περίεργη χειμωνιάτικη βροχή, ψυχρή.

Άδεια βροχή, γκρίζα, χωρίς χαρά αυγουστιάτικη.

Μια βροχή μοναξιά, μια βροχή δάκρυα, μια βροχή αίμα.

Βροχή της πτώσης, της αποσύνθεσης, της απουσίας.

Κι εγώ εδώ, μέσα στις στάλες της να χάνομαι και να χάνω.

Να χάνω εσένα, να χάνω εμένα, να χάνω την ουσία.

Που πήγαν οι μπόρες που κυνηγούσα παιδί;

Αυτές οι ζεστές αυγουστιάτικες μπόρες, οι γεμάτες ενέργεια.

Αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.

Τώρα, εδώ, «μεγάλωσες» μου λένε ακόμα κι οι βροχές.

Κι εγώ νιώθω ακόμη όπως τότε, δεν έχω αλλάξει.

Είμαι ακόμη παιδί, δεν αλλάζω, δεν θέλω!

Κι η βροχή να ουρλιάζει στα αφτιά μου «ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ»!

Δεν την ακούω, κλείνω τα παράθυρα, κλείνω τις πόρτες.

Σηκώνω και πάλι τα τείχη!

L'invitation au voyage

Mon enfant, ma soeur,
Songe à la douceur
D'aller là-bas vivre ensemble !
Aimer à loisir,
Aimer et mourir
Au pays qui te ressemble !
Les soleils mouillés
De ces ciels brouillés
Pour mon esprit ont les charmes
Si mystérieux
De tes traîtres yeux,
Brillant à travers leurs larmes.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Des meubles luisants,
Polis par les ans,
Décoreraient notre chambre ;
Les plus rares fleurs
Mêlant leurs odeurs
Aux vagues senteurs de l'ambre,
Les riches plafonds,
Les miroirs profonds,
La splendeur orientale,
Tout y parlerait
À l'âme en secret
Sa douce langue natale.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Vois sur ces canaux
Dormir ces vaisseaux
Dont l'humeur est vagabonde ;
C'est pour assouvir
Ton moindre désir
Qu'ils viennent du bout du monde.
- Les soleils couchants
Revêtent les champs,
Les canaux, la ville entière,
D'hyacinthe et d'or ;
Le monde s'endort
Dans une chaude lumière.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Charles Baudelaire
Les fleurs du mal

Καμιά φορά...

«Καμιά φορά, λέω να αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι!» Λόγια ειπωμένα, λόγια εκφρασμένα μέσα από βλέμματα, λόγια που έμειναν μετέωρα, λόγια που επιστράφηκαν, μαζί με δώρα και συναισθήματα, μαζί με στιγμές και ταξίδια, μαζί με φιλιά και χάδια, μαζί με χρόνια από ένα «μαζί» που δεν έγινε ποτέ ολόκληρο.

Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει κάποιος απλά και μόνο για να έχει τη χαρά του να πληγώσει κάποιον άλλο; Πόσο; Δύσκολη ερώτηση κι ακόμη πιο δύσκολη η απάντηση! Δεν υπάρχει λόγος πια, δεν υπάρχει ουσία, μόνο απουσία. Πιο το κέρδος; Πια η χαρά στην εκδίκηση; Πόσο κακό μπορεί να κάνει κάποιος απλά και μόνο για την ικανοποίηση του πόνου που προκαλεί;

Πράξεις άστοχες, ακατανόητες. Ένα τεράστιο «γιατί» πάνω από το κεφάλι μου με ακολουθεί όπου κι αν πάω. Γιατί; Μετά από τόσο καιρό; Δεν καταλαβαίνω, σοκάρομαι από την πράξη και μόνο! Τι έκανα για να το αξίζω;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις, αν υπήρχαν θα τις είχαν ήδη βρει κι εγώ εδώ, με το «γιατί» για καπέλο. Μόνο που δεν με προστατεύει από τον ήλιο παρά μου προκαλεί πονοκέφαλο, μου βαραίνει τα βήματα. Τι να το κάνω; Πώς να το χειριστώ; Δεν μπορώ να αντιδράσω, δεν ξέρω πως αλλά κυρίως δεν ξέρω γιατί.

Εχω άνθρωπο...