Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Φόνος

Βροχή μαύρη, παγωμένη, ξένη,
Ανυπόφορη, βαριά μυρουδιά μούχλας,
Εκλεισαν οι πόρτες,
Σέρνονται τα όνειρα.
Δύσκολο ν’αγαπάς,
Εύκολο να απογοητεύσαι,
Συντριπτική η πτώση,
Ακαριαίος ο θάνατος.


Εσερνε τα βήματα της από δωμάτιο σε δωμάτιο, δεν μπορούσε να το χωνέψει! Δεν ήταν δυνατόν, αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπός της να έκανε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί, κάποια άλλη εξήγηση θα υπήρχε!
Τον είχε θαυμάσει από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους. Ενας άνθρωπος που συνδύαζε την καρδιά με το μυαλό, ένας άνθρωπος που πρώτα σκεφτόταν το γενικότερο καλό και μετά τον εαυτό του. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Κάποια στιγμή η σχέση τους έγινε πραγματικότητα, ένιωθε να πετάει σ’ενα ροζ κύμα ευτυχίας. Πόση ηρεμία κι αγάπη ένιωθε, πόση απόλαυση κι ευγνωμοσύνη. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι είχαν βρεθεί κι είχαν δέσει μ’εναν τρόπο σπάνιο, είχαν νιώσει ότι βρήκαν αυτό που έψαχναν. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Τα χρόνια περνούσαν με πολλά σκαμπανεβάσματα, είναι δύσκολο να συμβιώνουν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τα καταφερναν όμως κι έβγαιναν από κάθε εμπόδιο μιας και όσο πέρναγε ο καιρός τόσο περισσότερο ένιωθαν πων ήταν ο ένας για τον άλλο. Αυτή τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Μέχρι τη μέρα που ο άνθρωπός της τράβηξε το μαχαίρι και τη χαράκωσε, μέχρι τη μέρα που με μια του φράση διέγραψε τα τόσα χρόνια κοινής τους ζωής. Ενα ψέμα ήταν γι’αυτόν, μια μονόπλευρη σχέση, μια σχέση χωρίς κατανόηση. Αυτός τουλάχιστον έτσι ένιωθε.
Εσερνε τα βήματα της από δωμάτιο σε δωμάτιο, δεν μπορούσε να το χωνέψει! Δεν ήταν δυνατόν, αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπός της να έκανε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί, κάποια άλλη εξήγηση θα υπήρχε!
Τα λόγια του δεν την άφηναν σε ησυχία, ψέμα, έλλειψη κατανόησης, ψέμα...Δεν είχε ξανανιώσει τέτοια προδοσία, τέτοια απογοήτευση...μια αντίδραση...τον σκότωσε!